گفت : می خوام برات یه یادگاری بنویسم ..
گفتم:کجا ؟
گفت : رو قلبت ..
گفتم مگه می تونی؟
گفت : آره سخت نیست ، آسونه.
گفتم باشه .. باشه بنویس تا همیشه یادگاری بمونه..
یه خنجر برداشت..
گفتم این چیه ؟
گفت : سیسسسسس.
ساکت شدم..
گفتم : بنویس دیگه ، چرا معطلی..
خنجرو برداشت و با تیزی خنجر نوشت..
دوست دارم دیوونه.
اون رفته ، خیلی وقته ، کجا ؟ نمی دونم..
اما هنوز زخم خنجرش یادگاری رو قلبم مونده..
دوست دارم دیوونه... سولماز
توی آسمون دنیا هر کسی ستاره داره..
چرا وقتی نوبت ماست آسمون جائی نداره..
واسه من تنهائی درده درد هیچ کسو نداشتن..
هر گل پژمرده ای رو تو کویر سینه کاشتن..
دیگه باور کردم این رو .. که باید تنها بمونم..
تا دم لحظه مردن شعر تنهائی بخونم..
سولماز
به نام انکه مروارید عشق را در دریای بی کران محبت افرید
نوشتن آن هم به این صورت تقدیر آدمهای دیوانه ای مثل من و تو است . تقدیر من یا مرگ است یا فریاد ..........
هنوز بدعتی عاشقانه از قلم و قصه و زمان با کتاب دارد هنوز ......
اصلا نوشتن حوصله می خواهد حوصله ای که مصلحت اندیشانه است حوصله ای که با پریشانی های گاه و بی گاهمان جمع نمی شویم .حوصله ای که ندارم و اصلا هم نمی خواهم داشته باشم اما چه می شود کرد انگار در عصر آهن صدای مرا حتی فریاد های خونین به گوش توو نخواهند رساند حتی حنجره علی رغم خواست و تنها به رضایت چشماهای تو منم به دست می گیرم و عهد می کنم که حرف چشمهای تو را هرگز فراموش نکنم
ارس انژار این دفعه تقدیر این دیوانه جور دیگری رغم خورده خدا بخیر کند عاقبت این نوشتن را ......
چرا که این دیوانه از خودش هیچ اطمینانی ندارد که سر از کجا در اورد ولی از این مطمعن هست که هیچ تعصبی نخواهی کرد ...................